open je ogen in staat van onschuld trek je naaktheid aan gewaar van het eigen twijfelen niet zomaar opgeheven almaar bovennatuurlijker omhulsel van licht aankondiging glanzend ontvangen toekomst bestaat alleen in de helte zie je opengaan ongemerkt de eigen naakte drager van duister dan ongrijpbaar als enig onverhoopt geschenk of onvoorzien verlies tijdelijk in wording een gebeurtenis altijd vooronderstelde natuur die deze gratie te vervolmaken heeft in waarheid gehulde verbeten bewaker van het leven is niet wezen of vorm maar wording als het ware oneindig mogelijk voor iedere mens afzonderlijk goed te doen als onafscheidelijke onverliesbare signatuur van onze natuur die steeds nieuwe onbeschaamd heerlijke lichaamskracht vrijelijk blootgesteld liefgehad het vlees tegen de geest in naar de ander verlangt dus zichtbaar te maken gebaren doelgericht handelende bewegingen sierlijk in situ vallend manifest van vrijheid ondervangend haar inhoud juist het mogelijke kennen ook als er niets van over is vandaag en vandaag nooit afkomt heerlijk lichaam tussen sluimer en sluimer verschijn in wezen en schoonheid verbonden door een noodzakelijk geheim veranderlijk in het getoonde als het allerkleinste een bepaling van plaats de snelheid onbekend maakt voor altijd naakt het menselijk lichaam opgericht werk boven beelden geschapene boven degene die schept in alle eenvoud bijvoorbeeld een plaats van niet verschijnen zich aftekent in het gezicht beweeglijk naakte schoonheid dan onttovert het niets zichzelf klaarheid verschaffend over het omhulsel ziehier dan het onvergeeflijk absoluut ontbroken geheim verschijnen zonder mysterie als regen zonder meer naakte betekenis daarom ons doordringt het bot der laatste dingen onderbroken zinnen als een oppervlakteverschijning tijdelijk blind opgezet heden heb je genoeg gekuste taal onderbreek jezelf met jezelf ben je nog niet volgeschreven beteken niets anders dan doodgewoon leven op gras en bloemen zo mogelijk tot je beschikking als longen en benen een lichtstraal vangen of iets dergelijks noem licht zoiets als dromen van uitingen ook duistere onmetelijkheden een heelal bijvoorbeeld onderworpen aan je blikken terwijl ik je onmetelijk liefheb wil je onpartijdig zien of spreken roep het heden aan nog steeds weet je niet wat herinnering is al probeer je terug te gaan naar een toekomst blind opgezet niet verkeerd uitgerekend maar verdicht genoeg om waargenomen duur van een gezicht te worden als een idee juist buiten je woordenschat vervalt een leven voor nu tot je beschikking als een stad voor de volledigheid wil de dood zo snel mogelijk niets meer weten bijvoorbeeld of jij je dochter stem verloren bent of jij nog bent zolang het duurt uit alle macht openlijk tekens de ruimte instuurt een eigenaardige stilte vervluchtigt ondoorgrondelijk zich vervlecht met een mensenleven dichterbije voortgang al ieder streven ook dat van jouw woord- en scheppingsdrang een engel ons voortbrengt dan schept het zichzelf gewoon onbewust geworden voorzien op ieder ogenblik engelachtig dus als de dood zijn dagelijks vergeten gebaren nauwelijks verwerkte indrukken door voelen denken heen laat gaan verspilde woorden ook onleesbare die je vormt liefkoost zo goed als het gaat met zachte stem in ieder detail terugleidt tot vormeloosheid om te overpeinzen dan scheppend opheft juist doordrongen van een niet-zijn verloren in het onredbare terug naar nachtelijke duisternis als oerverlangende wens in een knottenkist te zijn bij heldere hemel zeventig keer meer sterren te zien en briljanter geslepen dan langs de stadsrand die van een randstad bijvoorbeeld donkerder te maken dan hij nu is verstoken van kussen gekroond kleinood gewoon minder lampen dan toch licht verstrooiend een knoop in je zakdoek met de hand getrokken nagel aan je knokenkist loop je langs het strand steek je achterlijke koplamp in het zand met het oog gericht op regenboogt van weggeweest een nieuwe ochtend in zicht in de lossere toets van een atmosferisch perspectief geschilderd ligt het hert op duizenden handen van fragiele plantenlijven doorschijnende knekelgeraamten in pastel vernuftig geschakelde zinnen van zompzegge doe ik de berkenbroek aan bezemdophei verschijnt er opeens een heel bos naast blauwe bes veenmos gerafeld uitgebeten daarop bijvoorbeeld een veenbesparelmoervlinder die bewijst de ambivalentie van regels in het gelukken en de mislukkende heiligheid van het ondeelbare dat even snel verdwijnt als het verdwaalde zaad van een woordspel volgt het goud zo goed